Skuteczność i tolerancja odchudzającej diety o wysokiej zawartości białka, wysokiej zawartości włókna i niskiej zawartości skrobi u otyłych psów

Wstęp

Otyłość jest u psów najczęstszym problemem związanym z żywieniem, a częstość występowania otyłości od wielu lat stale wzrasta^1-3. Standardowa strategia walki z otyłością zakłada ograniczenie podaży kalorii w diecie w połączeniu ze zwiększoną aktywnością ruchową⁴. Programy odchudzania są skuteczne w warunkach eksperymentalnych, ale w praktyce ich skuteczność jest niższa^5,6. Oprócz zaangażowania zespołu gabinetu weterynaryjnego i właściciela zwierzęcia w program odchudzania oraz ścisłego monitorowania jego efektów, kluczowymi kwestiami żywieniowymi, które pozwalają długoterminowo przestrzegać zaleceń dietetycznych i zwiększyć skuteczność programów odchudzania, są smakowitość i sytość^7,8.
Celem tego badania była ocena skuteczności stosowania nowej diety suchej o wysokiej zawartości białka, wysokiej zawartości włókna i niskiej zawartości skrobi u psów otyłych podczas programu odchudzania, w porównaniu z referencyjną komercyjną dietą suchą.

Zwierzęta, materiały i metody

Do badania zakwalifikowano 60 psów z nadwagą lub otyłością (ocena BCS>7/9), będących własnością klientów. Po 6-dniowym okresie przejściowym, psy były karmione wyłącznie jedną z dwóch dostępnych na rynku diet suchych: dietą badaną i dietą kontrolną (Tabela 1), w ramach programu utraty masy ciała, w połączeniu z indywidualnym programem aktywności ruchowej. W momencie włączenia do badania, dla każdego psa określono docelową masę ciała "doc.m.c.". Początkowo podaż kalorii umożliwiająca utratę masy ciała wynosiła 78 kcal / kg doc.m.c.0,67. Maksymalny czas trwania programu został ustalony na 9 miesięcy (M9), a wskaźnik powodzenia został zdefiniowany jako odsetek psów, które osiągnęły doc.m.c. najpóźniej w M9. Lekarze weterynarii poddawali psy ocenie raz w miesiącu, aż do osiągnięcia przez nie doc. m.c.
Pod koniec każdej wizyty kontrolnej lekarz weterynarii mógł dostosować dzienną dawkę pokarmową i poziom aktywności fizycznej w zależności od wyników odchudzania i zachowania psa. Próbki krwi pobierano po osiągnięciu doc.m.c. lub w M9, a właściciele wypełniali ankietę. Kryteria umożliwiające pomiar i porównanie skuteczności i tolerancji diet pochodziły z ocen przeprowadzanych przez lekarzy weterynarii: zmiana masy ciała, wskaźnik powodzenia, czas do osiągnięcia doc.m.c., tempo utraty masy ciała, zmiany parametrów krwi, a natomiast z ankiet właścicieli pochodziły następujące oceny: smakowitość, uczucie sytości, bezpieczeństwo i ogólne zadowolenie. Do porównań wewnątrz- i międzygrupowych użyto testu znakowanych rang oraz testu Manna-Whitneya (Wilcoxona), przy poziomie istotności 5%.
Dieta badana: Virbac VeterinaryTM HPM Weight Loss & Control Dog
Dieta kontrolna: Hill’sTM PRESCRIPTION DIETTM Canine Metabolic

Wyniki

Badanie ukończyło 55 psów (27 w grupie badanej i 28 w grupie kontrolnej): średni wiek: 6,6±2,9 lat, 65% suk, 75% wykastrowanych, średnia masa ciała: 28,2±14 kg, średnia ocena BCS: 7,9±0,7, średnia nadwaga: 30,2±10,4%. Wszystkie psy w trakcie badania schudły, a średnia utrata masy ciała była istotna począwszy już od M1 w obu grupach (Wykres 1).
Szesnastu psom w każdej z grup udało się osiągnąć docelową masę ciała. W grupie badanej 9 (56%) psów osiągnęło ją przed M9, podczas gdy w grupie kontrolnej dotyczyło to tylko 2 (13%) psów (Wykres 2). Tym samym średni czas do osiągnięcia doc.m.c. był istotnie krótszy w grupie badanej niż w grupie kontrolnej (odpowiednio 27 i 34 tygodnie, p=0,015) przy średnim tempie utraty masy ciała 0,90±0,50 %/tydzień w grupie badanej i 0,66±0,25 w grupie kontrolnej. Najkrótszy skuteczny czas stosowania diety stwierdzono w grupie badanej (9 tygodni, a w grupie kontrolnej 18 tygodni), podobnie jak największe tempo utraty masy ciała (2,2% tydzień, a w grupie kontrolnej 1,2 % na tydzień).
U psów zakwalifikowanych jako przypadki niepowodzeń utrata wyjściowej nadwagi wynosiła co najmniej 31,5% w grupie badanej i 6,5% w grupie kontrolnej, a średnio 57,1±18,2% w grupie badanej i 50,4±22,5% w grupie kontrolnej.
Stężenie insuliny i serotoniny w surowicy zmniejszyło się w obu grupach, przy czym istotny spadek pomiędzy M0 i M9 stwierdzono wyłącznie w grupie badanej (p=0,02 i 0,016 odpowiednio).
Jeśli chodzi o ankiety wypełniane przez właścicieli, nie stwierdzono istotnych różnic pomiędzy tymi dwoma dietami. Większość psów chętnie zjadała obie diety: ocena "dobra lub bardzo dobra" w przypadku 96% i 88% psów odpowiednio w grupie badanej i kontrolnej. Ocena smakowitości nawet wzrosła w trakcie trwania badania u 33% psów z grupy badanej i 19% z grupy kontrolnej. Bezpieczeństwo dla układu pokarmowego było wysokie w obu grupach: taka sama średnia ocena kału (2,1±0,5 w skali od 1: zbyt suchy i twardy do 5: płynny, optymalnie 2-3), mało intensywny zapach kału odpowiednio u 59% i 52% psów, brak wzdęć odpowiednio u 82% i 69% psów w grupie badanej i kontrolnej. Kondycja okrywy włosowej uległa poprawie u 40% psów niezależnie od diety. Wreszcie, ocena zadowolenia właścicieli była podobna w przypadku diety badanej i kontrolnej: odpowiednio 8,9±0,9 (od 8 do 10) i 8,9±1,2 (od 5 do 10), w skali od 0: całkowicie niezadowolony do 10: całkowicie zadowolony.

Wniosek

Obie diety były dobrze tolerowane i chętnie podawane przez cały czas trwania badania oraz wykazały swoją skuteczność w zakresie odchudzania. Biorąc pod uwagę niektóre kryteria, zwłaszcza czas do osiągnięcia docelowej masy ciała, nowa dieta była nawet bardziej skuteczna niż referencyjna dieta kontrolna.

^{Piśmiennictwo: 1 Colliard L et al. J Nutr 2006. 2 Courcier EA et al. J Small Anim Pract 2010. 3 Word E. Assoc Pet Obesity Prev 2019. 4 Vitger AD et al. J Am Vet Med Assoc 2016. 5 André A et al. JAPAN 2017. 6 German AJ et al. J Vet Intern Med 2015. 7 Brooks D et al. JAAHA 2014. 8 German AJ et al. Vet J 2010.}

I Leriche ¹ , C Fontaine ² , C Théron ¹

^{1 Virbac Nutrition, Vauvert, Francja
2 Virbac SA, Carros, Francja}